قدس آنلاین: آنهایی که علی مرادخانی را  در کسوت مدیر و معاون وزیر دیده اند، اذعان دارند که او پرستیژ و شخصیت مدیریتی داشت، در عین حال در برابر هنرمندان متواضع بود و با روی گشاده و دست و دل باز آنان را در صدر می‌نشاند. این ویژگی از آنجایی ناشی می‌شد که مرادخانی مانند هر مدیر فرهنگی شایسته‌ای، قدر و ارزش هنرمندان را به عنوان سرمایه‌های انسانی و فرهنگی کشور می‌شناخت.

نکتۀ مهم اما در این بود که او تنها شیفته و خادم هنرمندان مشهور و ستاره‌ها نبود. مرادخانی به درستی دریافته بود که در سپهر فرهنگی ایران، هنرمندان دل سوخته و عاشقی هستند که در گوشه گوشۀ این سرزمین کهن، بی هیچ چشمداشت و منتی به تولید آثار هنری مشغولند و سنت‌های دیرینۀ هنری این سرزمین را پاسداری می‌کنند.

هنر بزرگ مرادخانی این بود که این گروه از هنرمندان را قدر دانست، سعی کرد آنان را از گوشۀ انزوا بیرون کشد و با طراحی و اجرای رویدادهای فاخر و ارزشمندی مانند جشنواره ه موسیقی نواحی این گروه را به جامعه معرفی کند. این امر تنها به منظور قدردانی و پاسداشت این گروه از هنرمندان مهم نبود، اهمیت اصلی در این بود که با این اقدام و اقداماتی نظیر آن، جریان هنر سنتی، ملی و بومی‌در ایران به زندگی و تکاپو برگشت و این خطر نیز رفع شد که با از دست رفتن برخی میراث‌داران هنر ملی و مقامی، گوشه‌ها و مقام‌ها و آوازهای اصیل ایرانی که حاصل زیست فرهنگی چندصد ساله این ملت بود، از میان رود.

گنجینۀ سترگی از موسیقی و هنر ملی ایران که در مناطق مختلف جغرافیایی این کشور، پراکنده است به دلیل همین درک درست مرادخانی و همکارانش امروز گردآمده است و از دسترس مرگ و نیستی دور مانده است و همین یک کار و ارج گزاری‌های او در حق هنرمندان گمنام و صداهای مهجور اما پرطنین و زیبای نوازندگان و خوانندگان محلی کافی است که مقام و ارزش مرادخانی به عنوان یک مدیرفرهنگی واقعی در تاریخ هنر ایران ماندگار باشد.

او همچنین با مشارکت در تأسیس نهادهای مدنی هنری مانند خانه موسیقی نشان داد که اگرچه مدیری دولتی است اما این بینش را دارد که نهاد هنر باید تا جای ممکن از اعمال سلیقه و دخالت دولت دور باشد، این برخلاف نگاه اغلب مدیران هنری است که هنر و هنرمند را به چشم خدمتگزاران مدیران و معاونان و مشاورانشان می‌خواهند و انتظار دارند عرصۀ هنر و فرهنگ با دستور و حکم آنان پیش رود.

مرادخانی همچنین متوجه و مراقب اصالت‌های فرهنگی در عرصه تولیدات هنری با حفظ نگاه به دیگرگونی‌های روز و سلایق جدید بود. مراقبت او در تولید آثار موسیقی پاپ که در عین جلب و جذب مخاطبان جدید و جوان، از استاندارهای موسیقی ارزشمند خالی نباشد یکی از دغدغه‌های مهم او بود. امری که با رفتن او از وزارت ارشاد و افتادن میدان به دست کمپانی‌های ستاره سازی و سقوط سطح ادبی و هنری موسیقی پاپ؛ امروز درستی آن مشخص می‌شود.  

انتهای پیام/